بیا تا وقت هست ...

وقتی نمانده است، ببین تیتراژ نزدیک است..،

بیا دنیا را عقب بزنیم.. برگردیم..

بایستیم درست روی صحنۀ گیج از مستِ آغوش مان..

.

بیا برگردیم به عقب.. بیا

یک سکانسِ این سناریو باید مستعد این باشد که

دست ببریم در سلیقۀ تقدیر.. تا

سنگِ بنای خاطرات نپاشد از بلای آخر داستان..

بیا برگردیم به ابتدای بوسه هایی که

انتهای شان کار می دهد دست شعری که

آغوشت از سرش دود می کند فکر ترس را..

.

وقتی نمانده.. بیا برگردیم به

لوکیشن آغوش تا دوربین ها دوباره آب شوند از

خجالتِ بوسه هایی که زیرِ قول لب ها نمی زنند..

.

بیا به عقب بزنـ/ـیم برهم نظم و ترتیب این جدایی را..

بیا قرارمان همان سکانس همیشگی باشد.. جایی که

بشود دو کلام حرف حسابِ عشق در سر دنیا فرو کرد..

.

بیا تا چشم دوربین از حدقه بیرون بزنـ/ـد به دیواری که

از ما ســایه ای مشترک روی آن می لولد..

.

بیا برگردیم به پشت صحنۀ این جدایی،

جایی که دست هیچ دوربینی به روایتِ آغوش مان دراز نشود..

.

»»حمیدرضا هندی